υπερφορία

η, Ν

ιατρ. διαταραχή τής διόφθαλμης όρασης, που αποτελεί μορφή ετεροφορίας και κατά την οποία το μάτι που δεν προσηλώνει το βλέμμα αποκλίνει προς τα επάνω.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. αγγλ. hyperforia (< υπερ-* + -φορία < φέρω)].